یادداشت ۸۸ مورخه:۱۴۰۱/۰۹/۲۶
سیاوش سلطانی/سه ماهی است که شنبه ای نیست که فریاد ایرانیان در سراسر گیتی بنای سفارتخانه های جمهوری اسلامی را نلرزانده باشد.شاید خیلی ها بودند که این دسته از ایرانیان را غافل از تحولات ارزیابی کرده و اعتقاد داشتند نقش چندانی در جنبش انقلابی ایران ایفا نخواهند کرد اما عملکرد آن ها بلاخص در سه ماه اخیر نه تنها عکس این پنداشت را صادق کرد بلکه موجبات تحسین هر ناظری را بر انگیخت.این گروه از ایرانیان ، در حالی که سال هاست از وطن دور افتاده اند اما ذره ای از عشق و محبتشان نسبت به مام میهن کاسته نشده است.آن ها علی رغم تهدید های رژیم و هزینه هایی که اقدام علیه جمهوری اسلامی برایشان دارد هیچ گاه در حمایت از ملت شان تردید نکرده اند. رها نمودن کار و زندگی و پیمودن فرسنگ ها کیلومتر برای شرکت در تجمعی حتی خارج از کشور محل اقامت فداکاری ای بی نظیر است. حتی عده ای از آنان قید همه چیز را زده و روز ها در جلوی کنگره آمریکا و سفارت جمهور اسلامی در آلمان در سرمای استخوان سوز تحصن کرده اند.به جرات می توان گفت ایرانیان خارج از کشور نه تنها حمایتی کم نظیر از هم وطنشان در داخل انجام داده اند بلکه آن ها به یکی از پایه های اصلی تداوم جنبش تبدیل شده اند و در روز هایی که در داخل تا حدی جنبش کم فروغ شده آن ها بوده اند که دوباره بر آتش قیام دمیده اند.این اقدامات به قدری پر اهمیت بوده که شنبه ای نیست که ایرانیان داخل چشم به راه شنیدن خبری از تجمع و تحصن هم تبارانشان در خارج نداشته باشند.بنابراین ایرانیان خارج از کشور نه تنها بر معادلات به شدت تاثیر گذار هستند بلکه بدلیل نقش بی بدیل شان در پیروزی انقلاب همیشه سربلند خواهند بود.